"کورد" ده لای خودا و ده لای په یغه مبه ر           هه ر سه ر بلینه تا روژژ مه حشه ر     

خودای میهره بان خوی خو خاس زانی               عه قیده ی پاکه و راسه زوانــــــی

ده شــار "بانــه"  تا  وه "مووســــیان"                 یانی هه ده" غه رب "تا خوار  "ئیــران"

براو خوه یشک "کورد" میهمان نه وازن                ده گیشت کشوه ر هه ر سه ر فرازن

کورد" قانع وه ئه مر په روه ردگاره                     ئه را کورد به سه ئی ئفتــــــخاره

"کورد و کوردزوان"  گیشتی یه زانن                   مایه ی ئفتخار خه لک جهانــــن

کورده یل زینگن دایم وه شـــــادی                     چ ده نام شار چه ده ئـــــــابادی

هه م همیدارم ده  ده رگای  یـه زدان                 ها هر کشوه ری کورد و کورد زوان

دایم سه ربلین و خوه ش  و  خوره م بووگ          شر دشمنه یل ده سرس که م بووگ

ئارام ئفتخار تو یه س ک کـــوردی                    ئو نام کوردیل وه نیکی بـــــــردی 

مشك در ميان مردم ر وستايي و عشايري ،جنبه ي تقدس داشته است .زيرا
مظهر خير و بركت بوده و بقا و حيات جوامع ايلي مبتني بر رونق و پايداري آن است .به همين خاطر براي قداستش كه از بركت الهي مي ب اشد،اشعار موزوني وجود دارد كه حكايت از نوعي جاندارگرايي و في تيشيسم دارد.بنابراين به هنگام مشك زني ،زنان و دختران مشك زن با اين باور كه بر« برمشكه »كره ،زياد مي شود،به خواندن اشعار و ابياتي مي پرداختند و با در دست گرفتن دسته هاي چوبي دو سر مشك كه به آنها« دسلقرت »گفته مي شد،شعر خواني محلي آغاز مي گشت و اين كار در تمامي بخشي از زمان زدن مشك ادامه داشت و اين ابيات خوانده مي شد:
 1- مه شكه ت بژه ن ،نيمه رو شه قه         ميوانه يل ها تین وه ده مه ته قه
ترجمه :اي مشك زن مشكت را زودتر بزن هنگام ظهر است ،زيرا مهمانان دارند مي آيند.

2-ئه ر مه شكه ي مني خاترم ديري        « هومو ه ي ره » ئه و سه رم ناري

ترجمه : اگر مشك من هستي و خاطرم را مي خواهي ،بايد مرا بدهكارنکنی

- مه شكه سوره كه م هه ر هووه مه كه ي       نه زه ر خودا خه ير كووه مه كه ي

ترجمه:مشكه سرخ و قشنگم مدام هو هو مي كند و براساس خواست و مشيت الهي خير جمع مي كند .يعني مشك من هر بار كه تاب مي خورد گويي نداي هوهو سر مي دهد و خدا را مي خواند و با جلب نظرالهي خير و بركت را برايم جمع مي كند.


4-مه شكه كه م ژه نيا ،كول كره په تي       له كوو بارم كيه ني قي مه تي

ترجمه : حال كه مشك من زده شد و تماما تبديل به كره ي خالص شد .آب از كدام چشمه ي ارزشمند برايش بياورم كه آن را شستش و دهم . يعني ،مشك من زده شده و سراسر ماست آن تبديل به كره شده است .

۱
با همین شلوار کٌردی و
کمی زاگرس
امسال
چند باران به نام تو باریده‌است ؟!
از چند کوچه‌ی بن بست
 بوی کفش هایت می‌آید ؟!
با همین شلوار کردی و
 کمی زاگرس
در حافظه‌ی چند پرنده
پر پر می زنی !؟
در برف کدام مرز سیم خاردار
در زیر جیب چپ پیراهنت
هنوز بوی « هناره » می‌آید ؟!
با همین شلوار کردی و
کمی زاگرس
کدام اکسیژن و حلبچه‌ و انفال
ترا در آنتن های دنیا قسمت کرده است ؟!

دنیا   ته مه و   دنیا   تووز،  دنیا    گه رته چۊچانه
که سێ  که سێ   نیه ناسێ   ،گیشتێ   ده م   ئه ڵپێچانه
 
نه   بوو   هه ناس ِ عشقه  ،  نه   رووژنای   راسی
  دنیا   خراو  ،      دنیا   گه ن  ،      دنیا   دروو ده سانه

شتران  ِ بیابان باره
گورکنان ِدختر کُش ِعهد اوایل
به تاراج ِآرامش،
پاکوبان
 بر نقشه ی کردستان
رتیل ِسیاه ِداعش
 

و نظارگان ِآفتاب
صوفیان شنگ و شیرین
کودکان ِشرم
بر خار بوته های ِخواب،
زنان
درمعجر درشت باف ِ بردگی
 میراث ِمذهب ِمنسوخ ِجاهلیت

 
هیهای دف
سماع پیشمرگه ها در خون
شهیدانِ بی سر
و جهان ِنگران
از آشوب مجریان ِخبر

 
جنون رسالت ادواری
و شورش در اردوگاه پیامبران تازه
 بهار عربی
در قرنی بلاتکلیف


خلیفه های انتحاری
با افعی ِدستارِ سیاه بر سر
جانشینان بلافصل ِمرگ
آه کوبانی!
شاباشِ شادمانی رقصندگانت
این نبود

کُـردی بپوش, چارقـد و شال را ببند
روبند را کنار بـــزن, یک دهن بخند !

چوبی بگــــیر, قلب مرا دستمال کن
تا دختران دهکده هم عاشق ات شوند

زیبا برقص, تـــــــا بتکانی دل مـــرا
تن لرزه هات مثل غزل از بر من اند

خود را بپوش چشم چران هاچه دزدکی
با چشم های هیــــــــز تماشات می کنند

این بادهای هرزه که از راه میرسند
گل های روسری تورا می پراکنند

گلی به نام ِ تو..
چه قدر گریه بخندم ، چه قدربغض ببارم ؟
چه قدر خاطره ها را کنار هم بگذارم؟
چه قدر شعر که مانده ست روی دست خیال ام
ولی مجال ندارم ، به ذهن شان بسپارم
شبیه یاد تو این واژه ها درآمد و رفت اند
چراغ چشم تو نگذاشت ، سبز شان بنگارم
گرفتم این که ، زمین رستخیز گل شود، اما
گلی به نام تو تا نیست ، با بهار چه کارم ؟
شبی می آیی و ، آوار می شوی به سر من
اگر هر آینه دیوار چین کنند حصارم .

گلی شکفته نشد...!
بدون چشم تو،دنیا خراب و خاکستر
و حال و روز زمان خسته و ملال آور
نمانده غیر رگ و ریشه یی ز هم پوده
از آن درخت صفا گستر بهار آور
چه بغض ها که در آیینه ی گلو پژمرد
چه عقده های فرو خورده ای که شد پرپر!
پس از تو ،واهمه در باغ، داغ از پی ِ داغ
هراس بی کسی ِ باغ بان و خشم ِتبر
من ام ...!خلاصه ی دیروز های ناز و نسیم
مرا به یاد بیاور،مرا ز یاد نبر!
گُلی شکفته نشد ای درخت های جوان
که ترجمان بهارید، باغ را چه خبر؟!

من کــُـردم ...
چون قبیله و اصالت دارم
دوستی می گفت هر قبیله اصالتی دارد
چه مهاجم یک سرزمین باشد و چه مدافع آن
قبیله من مهاجم نیست و مدافع است
لباس دیگران بر تن نمی کند
که با لباسش به دیگران هویت می بخشد
مو سیقی اش را دیگران می دزدند
تا با ان برای خود اصالتی دست و پا کنند
من کردم . پهلوان شاهنامه ی فردوسی